بررسی حداکثر ظرفیت هوازی و عوامل مرتبط با آن با استفاده از آزمون تردمیل در آتش‎نشانان شهر زاهدان

مقدمه: آتش نشانی جزءخطرناک ترین مشاغلی است که در آن آتش نشانان بایستی برای انجام فعالیت‌های پر زحمت مانند امداد و نجات و اطفای حریق، از انرژی و ظرفیت هوازی بالایی برخوردار باشند. این پژوهش با هدف تعیین حداکثر ظرفیت هوازی و عوامل مرتبط با آن با استفاده از آزمون تردمیل در آتش‎نشانان شهر زاهدان انجام شده است. روش کار: در این مطالعه از نوع مقطعی توصیفی – تحلیلی، 40 نفر از آتش نشانان زاهدان به طور تصادفی مورد بررسی قرار گرفتند. از پرسشنامه رضایت شغلی و آزمون تردمیل جهت تعیین ظرفیت هوازی و از آزمونهای ضریب همبستگی اسپیرمن، من- ویتنی و کروسکال- والیس برای تحلیل داده‌ها استفاده گردید. یافته‌ها: میانگین حداکثر اکسیژن مصرفی در آتش‎نشانان مورد بررسی 38/08  ± 14/02 ml/kg/min به دست آمد. بین سن با حداکثر ظرفیت هوازی ارتباط معناداری وجود نداشت اما بین سابقه کاری (386/0- = r، 014/0P =)، حداکثر ضربان قلب (846/0- = r، 001/0P >)، شاخص توده بدن (623/0- = r، 001/0P >) و رضایت شغلی (322/0- = r، 043/0P =) با میزان اکسیژن مصرفی ارتباط معنا‎دار معکوس به دست آمد. نتیجه گیری: حداکثر ظرفیت هوازی آتش نشانان از مقادیر گزارش شده در بسیاری از گروه‌های شغلی دیگر بالاتر بوده، ولی در مقایسه با مقدار توصیه شده توسط انجمن بین المللی مأموران آتش نشانی کمتر است. بنابراین افزایش حداکثر توان هوازی با برنامه منظم ورزشی و استخدام افرادی با آمادگی جسمانی بالاتر توصیه می‌گردد.